ତ୍ରାବଣକୋରରେ ଏକ ସମୟରେ ଏଭଳି କିଛି କର ପ୍ରଚଳିତ ଥିଲା, ଯାହା ବହୁତ ବଦନାମ ଥିଲା। ସେଠାରେ ମହିଳାଙ୍କ ସ୍ତନ ଉପରେ କର ଲାଗୁ ହେଉଥିଲା । ବ୍ରେଷ୍ଟ ଟ୍ୟାକ୍ସକୁ ସେଠାକାର ଭାଷାରେ ମୁଲାକ୍କରମ କୁହାଯାଉଥିଲା, ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ କରକୁ ତାଲାକ୍କରମ ଓ ନିଶ ଉପରେ କରକୁ ମୀଶାକରମ କୁହାଯାଉଥିଲା। ଏହାକୁ ନେଇ ଅନେକ ପ୍ରକାରର କାହାଣୀ ରହିଛି। ସାଧାରଣତଃ ଏହି ସମସ୍ତ କର ନିମ୍ନ ଜାତିର ଲୋକଙ୍କ ଉପରେ କେରଳର ତ୍ରାବଣକୋରରେ ଇଂରେଜ ଶାସନ ପୂର୍ବରୁ ଲାଗୁ ହେଉଥିଲା। ଏଗୁଡ଼ିକୁ ହଟାଇବାର ଶ୍ରେୟ ବହୁତାଂଶରେ ବ୍ରିଟିଶ ଶାସନକୁ ଦିଆଯାଏ।
ଭାରତର ସ୍ୱାଧୀନତା ପୂର୍ବରୁ ତ୍ରାବଣକୋର ଏକ ସମୃଦ୍ଧ ରିଆସତ ଥିଲା। ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା କେରଳ ରାଜ୍ୟର ଏକ ଅଂଶ। ଉନବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଏହି ରାଜ୍ୟରେ ଉଚ୍ଚ ଓ ନିମ୍ନ ଜାତି ମଧ୍ୟରେ ବଡ଼ ବ୍ୟବଧାନ ଥିଲା। ନିମ୍ନ ଜାତି ଉପରେ, ଏପରି କର ଲଗାଯାଇଥିଲା, ଯାହା ଅଜଣା ଓ ଅମାନବୀୟ ଥିଲା। ଏପରି ଏକ କର ଥିଲା ବ୍ରେଷ୍ଟ ଟ୍ୟାକ୍ସ, ଯାହାକୁ ମୁଲାକ୍କରମ କୁହାଯାଉଥିଲା।
ଏହି କର ନିମ୍ନ ଜାତିର ମହିଳାଙ୍କ ଉପରେ ଲାଗୁ ହେଉଥିଲା
ଏହି କର ନିମ୍ନ ଜାତିର ମହିଳାଙ୍କ, ଖାସକରି ଏଝାବା ଓ ନାଦର ସମୁଦାୟର ମହିଳାଙ୍କ ଉପରେ ଲାଗୁ ହେଉଥିଲା, ଯଦି ସେମାନେ ନିଜ ସ୍ତନକୁ ଆଚ୍ଛାଦନ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ। ଉଚ୍ଚ ଜାତିର ମହିଳାମାନେ ଯେମିତି ନାୟାର ନିଜ ସ୍ତନକୁ ଆଚ୍ଛାଦନ କରିପାରୁଥିଲେ। ନିମ୍ନ ଜାତିର ମହିଳାମାନେ ଯଦି ଏପରି କରୁଥିଲେ, ତାହା ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ବିଳାସିତା ବୋଲି ବିବେଚନା କରାଯାଉଥିଲା ଏବଂ ଏଥିପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ କର ଦେବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା।
ଅସଲରେ ଏହି କରର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଥିଲା ଜାତି ସ୍ଥିତିକୁ ବଜାୟ ରଖିବା, ଯେଉଁଠାରେ ନିମ୍ନ ଜାତିମାନେ ଦବି ରହୁଥିଲେ। ଏହି କରର ଆରମ୍ଭ କିପରି ହେଲା, ଏହାର ସଠିକ ଇତିହାସ ଅସ୍ପଷ୍ଟ, କିନ୍ତୁ ଏହା ଅଷ୍ଟାଦଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଶେଷ କିମ୍ବା ୧୯ଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଆରମ୍ଭରେ ତ୍ରାବଣକୋରର ରାଜାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଲାଗୁ ହୋଇଥିବା ବୋଲି ମନେ କରାଯାଏ। ତ୍ରାବଣକୋରରେ ମୋଟ ୧୧୦ରୁ ଅଧିକ ପ୍ରକାରର କର ଥିଲା, ଯେଉଁଥିରେ ନିଶ କର (ପୁରୁଷଙ୍କ ଉପରେ), ଜାଲ କର (ମତ୍ସ୍ୟଜୀବୀଙ୍କ ଉପରେ) ଓ ଆଭୂଷଣ କର ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ ଥିଲା।
ଏହାକୁ ଲାଗୁ କରିବାର ପ୍ରଣାଳୀ ଥିଲା ନିର୍ମମ
ବ୍ରେଷ୍ଟ ଟ୍ୟାକ୍ସକୁ ଲାଗୁ କରିବାର ପ୍ରଣାଳୀ ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିର୍ମମ ଥିଲା। ଜଣେ ଅଧିକୃତ ଅଧିକାରୀ, ଯାହାଙ୍କୁ ‘ପରବତିୟାର’ କୁହାଯାଉଥିଲା, ସେ ମହିଳାଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଉଥିଲେ। ସେଠାରେ ସେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଘରକୁ ଯାଇ ଏହି କର ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ କରୁଥିଲେ। ଯଦି ମହିଳା କର ନ ଦେଉଥିଲେ, ତାହାଙ୍କୁ ସାର୍ବଜନୀନ ଭାବେ ସ୍ତନକୁ ଖୋଲା ରଖିବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା। ବିରୋଧ କଲେ ଦଣ୍ଡର ସାମ୍ନା କରିବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା।
ଏହି କର ମୁଖ୍ୟତଃ ୧୮୦୦ରୁ ୧୮୫୯ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କଠୋର ଭାବେ ଲାଗୁ ହେଉଥିଲା। ଯଦିଓ କିଛି ସୂତ୍ରରେ ଏହା ୧୯୨୪ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜାରି ରହିଥିବା କୁହାଯାଇଛି। ତ୍ରାବଣକୋରର ରାଜା ଶ୍ରୀମୂଲମ ଥିରୁନାଲଙ୍କ ଶାସନକାଳରେ ଏହା ଚରମ ସୀମାରେ ଥିଲା।
ଏହାକୁ ନେଇ ଚନ୍ନାର ବିଦ୍ରୋହ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା
ଚନ୍ନାର ବିଦ୍ରୋହ, ଯାହାକୁ ‘ମାରୁ ମାରାକ୍କଲ ସମରମ’ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ, ଏହି ଅତ୍ୟାଚାରର ଏକ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଉଦାହରଣ। ୧୮୧୩ରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିବା ଏହି ବିଦ୍ରୋହରେ ନାଦର ମହିଳାମାନେ ସ୍ତନ ଆଚ୍ଛାଦନ କରିବାର ଅଧିକାର ମାଗିଥିଲେ। ୧୮୨୨ରେ ଦଙ୍ଗା ଭୟଙ୍କର ହୋଇଥିଲା, ଯେଉଁଠାରେ ନାୟାର ପୁରୁଷମାନେ ନାଦର ମହିଳାଙ୍କ ପୋଷାକ ଚିରି ଦେଇଥିଲେ, ସେମାନଙ୍କୁ ମାଡ଼ ମାରିଥିଲେ ଓ ଅନେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଯୌନ ଉତ୍ପୀଡ଼ନ କରିଥିଲେ।
ନଗେଲୀ ନାମକ ମହିଳାଙ୍କ ବିରୋଧ
ବ୍ରିଟିଶ ମିଶନାରୀମାନଙ୍କ ହସ୍ତକ୍ଷେପ ଦ୍ୱାରା ୧୮୨୯ରେ ଏକ ଆଦେଶ ପାସ୍ ହୋଇଥିଲା, ଯାହା ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ନାଦର ମହିଳାଙ୍କୁ ବ୍ଲାଉଜ ପିନ୍ଧିବାର ଅନୁମତି ଦେଇଥିଲା, କିନ୍ତୁ ନାୟାର ମହିଳାଙ୍କ ପରି ନୁହେଁ। ତଥାପି ହିଂସା ଜାରି ରହିଥିଲା। ଏହି ଅନ୍ଧକାର ସମୟର ସବୁଠାରୁ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ଘଟଣା ଥିଲା ନଗେଲୀ ନାମକ ଜଣେ ମହିଳାଙ୍କର, ଯିଏ ଏଝାବା ଜାତିର ଥିଲେ ଓ ଚେରଥଲା ଗାଁରେ ରହୁଥିଲେ। ସେ ତାଙ୍କ ସ୍ୱାମୀ ଚିରୁକନ୍ଦନଙ୍କ ସହ ଦାରିଦ୍ର୍ୟରେ ଜୀବନ ଯାପନ କରୁଥିଲେ। ଦିନେ ଯେତେବେଳେ ପରବତିୟାର ତାଙ୍କ ଘରେ ପହଞ୍ଚି କର ମାଗିଥିଲେ, ନଗେଲୀ ବିରୋଧ କରିଥିଲେ।
କୁହାଯାଏ, ଏହାର ବିରୋଧରେ ସେ ନିଜର ସ୍ତନ କାଟି ଦେଇଥିଲେ। ଏହାଦ୍ୱାରା ସେ ମରିଯାଇଥିଲେ। ତାଙ୍କ ସ୍ୱାମୀ ଚିରୁକନ୍ଦନ ଦୁଃଖ ସହି ନପାରି ତାଙ୍କ ଚିତାରେ ଝାମ୍ପ ଦେଇ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିଥିଲେ। ଏହି ଘଟଣା ସମଗ୍ର ରାଜ୍ୟକୁ ହଲାଇ ଦେଇଥିଲା। ନଗେଲୀଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ବିରୋଧ ପ୍ରଦର୍ଶନ ତୀବ୍ର ହୋଇଥିଲା, ଯାହାଦ୍ୱାରା ରାଜାଙ୍କୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଏହି କର ହଟାଇବାକୁ ପଡ଼ିଥିଲା।
କରକଥା ମନଗଢ଼ା ?
ଯଦିଓ କିଛି ଇତିହାସକାର ଏହି କରକୁ କାଳ୍ପନିକ ବୋଲି କହନ୍ତି। ସେମାନେ କହନ୍ତି ଯେ ଏହି କାହାଣୀ ୨୦୦୭ରେ ସି. ରାଧାକୃଷ୍ଣନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଏକ ଲୋକପରମ୍ପରା ଉପରେ ଆଧାରିତ ଉପନ୍ୟାସରେ ପ୍ରଥମେ ଆସିଥିଲା, ଯେଉଁଥିରେ କୌଣସି ଐତିହାସିକ ଦଲିଲ ନଥିଲା। କିଛି ତଥ୍ୟ ଏହା ମଧ୍ୟ କହେ ଯେ ତ୍ରାବଣକୋରରେ ନିମ୍ନ ଜାତିର ମହିଳାଙ୍କୁ ଏକ କର ଦେବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଏହାର ସମ୍ପର୍କ ବ୍ରେଷ୍ଟ ସହ ନଥିଲା। ଯଦିଓ ବିବିସି ଓ ଦ ହିନ୍ଦୁ ପରି ସୂତ୍ରମାନେ ଏହାକୁ ଐତିହାସିକ ମାନନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ପ୍ରମାଣର ଅଭାବରୁ ଏହାକୁ ମିଥ୍ୟା କୁହାଯାଏ। କିଛି ଇତିହାସକାର କହନ୍ତି ଯେ ସେତେବେଳେ କେରଳର ଜଳବାୟୁରେ ସ୍ତନ ଆଚ୍ଛାଦନ କରିବାର ପ୍ରଥା ହିଁ ନଥିଲା।
ମଦ୍ରାସରୁ ପ୍ରକାଶିତ ପ୍ରଥମ ସମାଚାରପତ୍ର ମଦ୍ରାସ କୁରିୟରର ଓ୍ୱେବସାଇଟ କହେ, ସ୍ତନ କର ସଂଗ୍ରହ ସେତେବେଳେ ଆରମ୍ଭ ହେଉଥିଲା ଯେତେବେଳେ ଯୁବତୀମାନଙ୍କର ସ୍ତନ ବିକାଶ ହେବା ଆରମ୍ଭ ହେଉଥିଲା। ସେମାନେ ଏହାକୁ ଆଚ୍ଛାଦନ କରିବାର ଇଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କରୁଥିଲେ। କୁହାଯାଏ, କରର ପରିମାଣ ମହିଳାଙ୍କ ସ୍ତନର ଆକାର ଆଧାରରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହେଉଥିଲା। ଏଥିରେ ଜଣେ ଅଧିକାରୀ ସ୍ତନକୁ ମାପୁଥିଲେ, ଯାହା ଗୌରବ ଓ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଉପରେ ଆଘାତ ଥିଲା। ଯଦିଓ ମହିଳାମାନେ ନିଜ ସ୍ତନକୁ ଆଚ୍ଛାଦନ କରିବାକୁ ନ ଚାହୁଁଥିଲେ, ତାହାଙ୍କ ଉପରେ କୌଣସି କର ଲାଗୁ ହେଉ ନଥିଲା।
ଚନ୍ନାର ବିଦ୍ରୋହ ଏହି ବଦନାମ କରକୁ ସମାପ୍ତ କରାଇଥିଲା
ଚନ୍ନାର ବିଦ୍ରୋହ, ଯାହାକୁ ‘ମାରୁ ମାରାକ୍କଲ ସମରମ’ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ, ଏହି ଅତ୍ୟାଚାରର ଏକ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଉଦାହରଣ। ୧୮୧୩ରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିବା ଏହି ବିଦ୍ରୋହରେ ନାଦର ମହିଳାମାନେ ସ୍ତନ ଆଚ୍ଛାଦନ କରିବାର ଅଧିକାର ମାଗିଥିଲେ।
ଚନ୍ନାର ବିଦ୍ରୋହକୁ ମାରୁ ମାରାକ୍କଲ ସମରମ କିମ୍ବା ଚନ୍ନାର ଲାହଲା ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ। ଏହା ୧୮୧୩ରୁ ୧୮୫୯ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତର ତ୍ରାବଣକୋର ରାଜ୍ୟରେ ଚାଲିଥିଲା। ଏହି ଆନ୍ଦୋଳନର ନେତୃତ୍ୱ ନାଦର (ଚନ୍ନାର) ଜାତିର ମହିଳାମାନେ କରିଥିଲେ। ଆନ୍ଦୋଳନ ଦୀର୍ଘ ସମୟ ଧରି ଚାଲିଥିଲା। ଆରମ୍ଭରେ ବିରୋଧ ଓ ଦମନର ସାମ୍ନା କରିବାକୁ ପଡ଼ିଥିଲା। ଧୀରେ ଧୀରେ ବିଦ୍ରୋହ ତୀବ୍ର ହେଲା; ମହିଳାମାନେ ଜୋରଦାର ସଂଘର୍ଷ କରିଥିଲେ। ଧର୍ମ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ହୋଇଥିବା ମହିଳାଙ୍କୁ ଆଂଶିକ ଅଧିକାର ମିଳିଥିଲା, କିନ୍ତୁ ହିନ୍ଦୁ ଦଳିତ ମହିଳାଙ୍କୁ ସେହି ଅଧିକାର ମିଳି ନଥିଲା।
ସଂଘର୍ଷ ସମୟରେ ଅନେକ ଥର ହିଂସା ହୋଇଥିଲା, ମହିଳାଙ୍କୁ ଅପମାନିତ କରାଯାଇଥିଲା, କେତେକ ସ୍ଥାନରେ ଅଗ୍ନିକାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲା। ଶେଷରେ ଯେତେବେଳେ ଆନ୍ଦୋଳନ ଓ ହିଂସା ବୃଦ୍ଧି ପାଇଲା, ତ୍ରାବଣକୋରର ରାଜାଙ୍କୁ ମଦ୍ରାସର ବ୍ରିଟିଶ ଗଭର୍ଣ୍ଣର ଆନ୍ଦୋଳନକୁ ଶାନ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ତୁରନ୍ତ କିଛି କରିବାକୁ କହିଥିଲେ।
୨୬ ଜୁଲାଇ ୧୮୫୯ରେ ତ୍ରାବଣକୋର ମହାରାଜା ଅୟିଲମ ଥିରୁନଲ ଏକ ଆଧିକାରିକ ଘୋଷଣା କରିଥିଲେ, ଯେଉଁଥିରେ ନିମ୍ନ ଜାତିର ନାଦର/ଚନ୍ନାର ମହିଳାଙ୍କୁ ନିଜ ସ୍ତନ ଆଚ୍ଛାଦନ କରିବାର ଅଧିକାର ପ୍ରଦାନ କରାଗଲା। ଏହିପରି ପ୍ରାୟ ୪୬ ବର୍ଷର ସଂଘର୍ଷ ପରେ ଏହି ଆନ୍ଦୋଳନ ଶେଷ ହେଲା ଓ ମହିଳାମାନେ ମାନବୀୟ ସମ୍ମାନ ପାଇଲେ।
ତାଲାକ୍କରମ ଅର୍ଥାତ୍ ମୁଣ୍ଡରେ ପଗଡ଼ି ଉପରେ କର
ଏହିପରି ତାଲାକ୍କରମ କର ଏକ ନିୟମ ଥିଲା ଯେ ଉଚ୍ଚ ଜାତି ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ପୁରୁଷଙ୍କୁ “ମୁଣ୍ଡରେ ପଗଡ଼ି” କିମ୍ବା “ମୁଣ୍ଡ ଆଚ୍ଛାଦନ” କରିବାର ଅନୁମତି ନଥିଲା ଏବଂ ଯଦି ସେ ଏପରି କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ, ତାହାଙ୍କୁ କର ଦେବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା। ଯଦିଓ ଏହାକୁ ନେଇ ମଧ୍ୟ ମତଭେଦ ରହିଛି। ଦଲିଲମାନେ କହନ୍ତି ଯେ ଏହା ପୋଷାକ ନିୟମଠାରୁ ଅଧିକ ଏକ ନିୟମିତ ରାଜସ୍ୱ ସଂଗ୍ରହ ଥିଲା।
ନିଶ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ଲାଗୁଥିଲା କର
ତ୍ରାବଣକୋରରେ ମୁଛ ଉପରେ କର ଥିଲା କି? କୁହାଯାଏ, ଏପରି ଏକ ପ୍ରତୀକାତ୍ମକ କର ଥିଲା, ଯାହାକୁ ମୀଶାକରମ କୁହାଯାଉଥିଲା। “ମୀଶା”ର ଅର୍ଥ ମୁଛ। କୁହାଯାଏ, ନିମ୍ନ ଜାତିର ପୁରୁଷମାନେ ଯଦି ମୁଛ ରଖୁଥିଲେ, ତାହାଙ୍କୁ ଏହି କର ଦେବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା। ଯଦିଓ କୁହାଯାଇଛି ଯେ ଏହା ଏକ ପ୍ରତୀକାତ୍ମକ କର ଥିଲା, ଯାହାକୁ ପୁରୁଷଙ୍କ ସାମାଜିକ ପ୍ରତୀକ (ଯେମିତି ମୁଛ କିମ୍ବା ଦାଢ଼ି) ସହ ଯୋଡ଼ା ଯାଇଥିଲା। ନିଶ ସେତେବେଳେ ଆପଣଙ୍କ ସାମାଜିକ ସ୍ଥିତିର ପ୍ରତୀକ ବୋଲି ବିବେଚନା କରାଯାଉଥିଲା। ପାରମ୍ପରିକ ଭାବେ କେବଳ ଉଚ୍ଚ ଜାତିର ପୁରୁଷମାନେ ହିଁ ଏହାକୁ ଖୋଲାଖୋଲି ରଖୁଥିଲେ।
କୁହାଯାଏ ଯେ, ନିମ୍ନ ଜାତିର ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଯଦି ନିଶ ରଖୁଥିଲେ, ତାହା “ଅବଜ୍ଞା” ବୋଲି ବିବେଚନା କରାଯାଉଥିଲା ଓ ତାଙ୍କ ଉପରେ ଜୋରିମାନା କିମ୍ବା କର ଲାଗୁ ହେଉଥିଲା। ଏକ ଲୋକକଥା କହେ, ନିମ୍ନ ଜାତିର ଜଣେ ଯୁବକ ନିଶ ରଖିଥିଲେ। କିନ୍ତୁ କର ଦେବାକୁ ମନା କରିଥିଲେ। ଏହାଦ୍ୱାରା ଗାଁରେ ବିଦ୍ରୋହ ହୋଇଥିଲା। ପରେ ଶାସନକୁ ଏହି କର ହଟାଇବାକୁ ପଡ଼ିଥିଲା।
Also Readhttps://purvapaksa.com/over-20-lakh-people-got-msme-jobs-in-odishas-11-districts/
